ARTIK SİZİ KORUYAN O GÜÇ YOKTUR!

ARTIK SİZİ KORUYAN O GÜÇ YOKTUR!

Benim çocukluğum dağlar ardındaki küçük bir köyde geçti. Sevgiyi ve samimiyeti bütün değerlerin üstünde gördüm. Acının ve ağlayışın ne demek olduğunu en iyi ben bilirim…
Soğuk bir kış sabahı… köydeyim. Gökyüzünde kararmış bulutlar dolaşırken; yağmur yağdı yağacak. Diğer yanda anne elli değmiş yemekler her tarafı mis gibi kokutmuş.
“Köyde, sofraya hep birlikte otururduk. Bezli bir yer sofrasına, ayaklarımızı altımıza alıp otururduk. Sofra örtüsünü dizlerimizin üzerine çekerdik. Babam bağdaş kurar baş köşede otururdu. Bizde sağına soluna otururduk. Karşısında annem oturur; yemekleri tabaklara doldurur, bize uzatırdı. Babam, yemeğe başlamadan her daim ‘besmele’ çeker ve bize de öyle tembihlerdi.” Şükür ile terbiye edildik, öyle de büyütüldük. Yemek yedikten sonra hemen işe koyulurduk, köy işleri bitmezdi.
İnsan çalışan babasını hayranlıkla saatlerce seyredebilir. Çünkü her işinde bilgelik vardır, sabır vardır, metanet vardır… bir çınar ağacı gibi ağır ağır büyür boyuna doğru, salar köklerini en derinlere toprağını kucaklar gibi hayata tutunur. Görkemli gövdesiyle güven hissi uyandırır, yaslanmak istersiniz gövdesine, dinlenmek bir “oh” çekmek, ağrılıklarınızdan kurtulmak; kimi zaman soğuğun ayazında rüzgârı arkanıza almak, kimi zaman da yazın sıcağında içinizdeki esinti olur serinlersiniz. Dokunmak isteriniz sarılmak, pürüzlü gövdesine. Girintili çıkıntılı dokusu, gövdesindeki kabuksu detayları tecrübelerini anlatır. Kimi yerleri soyulmuştur. Kimi yerinde ise öyle kalın kabuklar vardır ki; altında yaşanmış acıların, izlerini saklar. Öyle bir sarsıntıda yıkılıp gitmezler. ‘Hep buradayım’ der, gibidirler. Sizi tepesinde taşır, yüzündeki kırışıklıklar, saçındaki aklar kabuklarıdır, tecrübeleridir. Hep yaslanmak istersiniz zor zamanınızda. Oysa, gittiğinde büyük bir yokluk, yoksunluk hissedersiniz. Artık sizi koruyan bir güç yoktur.
Bir akşam vakti; varlığıyla gönlümüze sevgiyi, saygıyı, merhameti ve muhabbeti yerleştiren; gönlümüzdeki sevdayı da gözümüzdeki ışığı da kaybettik. Rahmetle.